Plezier, kracht, zelfvertrouwen. Sport en bewegen leveren sporters met een beperking zoveel op. Drie unieke sporters vertellen erover. En een padelondernemer zet de deur wijd open voor parapadellers.

Marjolein Uitham (55), para kajak: “Ik heb een groeistoornis aan mijn gewrichten. Multiple epyficaire displasie heet het, een zeldzame stoornis. Ik ben pas op mijn 48ste begonnen met sporten. Vroeger werd het afgeraden. Gelukkig is er tegenwoordig het inzicht dat sport ook, of juist, goed is voor mensen met een beperking. Ik ben begonnen bij de Groninger Kano Vereniging, tussen de valide sporters. Vooral de wedstrijdjes vond ik leuk. Ik kan niet verlopen, maar met de kano haal ik met gemak tien kilometer. De wereld ging open. In de wedstrijden ga ik net zo hard als de valide kanoërs, als het niet harder is. De kanosport is de grote gelijkmaker, zeg ik altijd. Eenmaal in de boot vallen de beperkingen weg.

Heel koud
In overleg met beweegcoach Ellen Wollerich willen we de kanosport graag toegankelijker maken voor mensen met een beperking. Watersport voor unieke sporters houdt nu op bij zwemmen en zeilen. Parakano moet vooral bekender worden. In het begin had ik het heel koud. Maar ik ontwikkelde spieren, begon me fitter te voelen. Het is heerlijk om te voelen hoe ik kracht kan zetten op de peddel en mezelf vooruit kan zetten. Het heeft mij levensvreugde opgeleverd, fysiek zelfvertrouwen. Het is geweldig om te merken: hé, ik kan dit!”

Jasper Valentijn, clubmanager PeakzPadel: “Padel is een kruising mtussen squash en tennis. Je hebt een klein tennisveld met wanden van glas. mKorte, gladde rackets. Ik noem het de sport van de tweede kans. Als met mtennis de bal langs je gaat ben je weg, mmaar bij padel komt de bal terug viamhet glas. Het is een heel toegankelijkem sport. Als je een klein beetje racketervaring hebt, pak je het heel snel op. Je speelt met z’n vieren. Het is sociaal, het is fun, het is spectaculairder dan tennis of squash. Het heeft een lager instapniveau, je kunt het heel snel.

Bijzondere rally’s
We gaan het nu testen voor sporters in een rolstoel. Ik heb het gezien in andere steden, het is prima te doen. De ondergrond is geschikt, op de baan heb je kleinere afstanden dan bij tennis. De bal mag twee keer stuiteren. Ik wil iedereen die baan op hebben. Het zou niet uit moeten maken of je wel of geen beperking hebt, iedereen moet kunnen sporten. Padel is zo leuk. Je hebt lange rally’s, bijzondere rally’s, via het glas, nog een keer, je hoort hier in de hal mensen plezier hebben. Of je de rally nou wint of verliest, je geniet van het spelletje.”

Suzanne Romakisu (53), handbikester: “Toen ik nog gezond was, fietste ik veel. Dat was heerlijk, maar op een gegeven moment had ik daar geen kracht meer voor. Ik heb twee soorten reuma. In maart 2020 kreeg ik corona. Ik lag drie maanden op bed, het was heel eng. Ik kwam helemaal stil te staan. Mijn conditie is nog steeds grotendeels weg. Ik dacht: ik wil iets doen waar ik blij van word. Fietsen met mijn kinderen vond ik altijd heel leuk. Ik zocht naar een e-handbike, maar die zijn heel duur. Ellen Wollerich van het Huis voor de Sport bracht me in contact met Stichting De Gouden Schakel. Die hebben deze fiets grotendeels betaald.”

Makkelijk
Suzanne staat met haar handbike aan het begin van het Stadspark. “Dit is hem. Kijk, zo koppel je hem los, zo klik je hem vast. Heel makkelijk. Ik heb hem sinds september. In het begin kwam ik met moeite de straat op en neer. Nu haal ik alweer tien kilometer. Ik vind het leuk om met mijn kinderen te gaan, ik in de bike, zij op skeelers. Je hoofd leegmaken, net als vroeger op de fiets.” Daar gaat ze, een stukje het park in. Het gaat behoorlijk snel. Na een soepele draai komt ze weer terug. “Het gaat heel licht. Het lukt met één arm, als ik last van een schouder krijg. Dit vind ik echt heerlijk.”

Janneke Rouwkema (56), rolstoeltennisser: “We tennissen in Hoogezand, met een vast clubje van vier. Al heel lang, twintig jaar, of 25 alweer. Sinds mijn veertiende heb ik een dwarslaesie. Een rugoperatie liep niet goed af. Er is niet zoveel aan te doen, jammer genoeg. Mijn partner Herman tennist ook. Die zit ook in een rolstoel. Het begon met een clinic rolstoeltennis. Ik vond het spelletje leuk. Ik keek naar tennis op tv, speelde badminton op de camping. Het is niet altijd makkelijk om wat te vinden als je een beperking hebt en wilt sporten. Het is fijn als een club wat voorzieningen heeft, dat je de baan op kunt. Ik heb een sportrolstoel met schuine wielen, waarin je makkelijk kunt draaien. De bal mag twee keer stuiten. Verder is rolstoeltennis hetzelfde als gewoon tennis. Er zijn niet zoveel rolstoeltennissers. Er zouden er wel wat meer mogen komen. Het plezier zit hem ook in het spelen met anderen, terwijl je met je conditie bezig bent. Laatst op de markt heeft Herman gewoon andere mensen met een rolstoel aangesproken: hoi, willen jullie ook niet tennissen?”

Bekijk het sportaanbod bij jou in de buurt.