In het Nederlandse topvolleybal is Groningen the place to be. Topclub Samen Lycurgus doet elk jaar mee om de landstitel. Coach Arjan Taaij en libero Jeffrey Klok vertellen over de ambities en ambiance in het Noorden.
Het Groninger klimaat voor topvolleybal is het beste van Nederland, zegt Arjan Taaij, hoofdcoach van Samen Lycurgus. “Groningen heeft het meest topsportvriendelijke achterland. Als je het aantal bezoekers bij ons, bij de basketballers van Donar of het ijshockey bij GIJS vergelijkt met het inwoneraantal van Stad en Ommeland, staan wij op nummer één. Er is geen andere regio waar zoveel topteams op het hoogste niveau spelen.”
De trouw van de achterban en de regionale media is groot, zegt de coach. “Er is een grote kans dat er geen club in Nederland zo structureel door de lokale pers wordt gecoverd als wij door het Dagblad van het Noorden, RTV Noord en OOG. Groningen is de enige stad in Nederland die zowel op het mbo als het hbo én de universiteit sport-gerelateerde opleidingen heeft.”
Lycurgus traint en speelt zijn thuiswedstrijden in het gebouw van de opleiding Sport en Bewegen van het Alfa-college. Er is een prachtige grote sporthal, waar het bij thuiswedstrijden flink tekeer kan gaan. Jeffrey Klok (23), libero in het team, laat een filmpje zien van het laatste punt van de Europese wedstrijd tegen Calcit Kamnik uit Slovenië, november vorig jaar, toen Lycurgus een ronde verder kwam. Een heksenketel was het.
Klok kwam dit seizoen over van Dynamo uit Apeldoorn, concurrent om de landstitel. Onder de coach daar was hij “een beetje uitgeleerd”. Bij Dynamo rouleerden de spelers veel. “Arjan vindt dat de beste zeven moeten spelen. Hij is heel prestatiegericht. Je moet nú goed zijn, morgen, dit seizoen. Die benadering vind ik prettig.”
Coach en speler drinken thee in het Sportcentrum op Kardinge, dat ze met het Alfa-college delen. Je hebt er prima faciliteiten, zegt Taaij, maar de coach is altijd de verkeerde om aan te vragen of het prima genoeg is. “Het kan altijd beter. Voorzieningen delen is voor topsport een beperkende factor.” De spelers doen krachttraining op het Topsportcentrum van FC Groningen op Corpus den Hoorn. De voetballers hebben voorrang.
Lycurgus is in alles een profclub. Er zijn veertien spelers in loondienst, er is een staf van acht mensen. De spelers trainen vier tot vijf uur per dag, leven voor het volleybal. “Of het ook professioneel wordt betaald is een tweede,” lacht Taaij. “Eén voetballer verdient wat mijn hele selectie verdient. Het is niet te vergelijken.”
Klok werkt nog vier uur in de week op het mbo-Noorderpoort, waar hij een podcast maakt. Hij speelde in België, studeerde politieke wetenschappen in Gent. Bij Lycurgus kan hij zich volledig op de sport richten. Niet alleen liggen alle prijzen in het Nederlandse volleybal in Groningen binnen handbereik, voor een speler op het hoogste niveau is er altijd het wenkend perspectief van het Nederlands team of de stap naar het buitenland.
Over de doelstellingen van Lycurgus kan coach Taaij kort zijn: “Alles winnen. Dat is onze positie in Nederland. De laatste drie jaar zijn we geen kampioen geworden, maar van de laatste 23 jaar hebben we in twintig ervan in de finale gespeeld. De competitie eindigt met Lycurgus tegen een andere ploeg.”
Het volleybal is ongelooflijk veel harder en sneller gewonnen sinds het Nederlands team van coach Joop Alberda in 1996 Olympisch goud won. “De topteams van toen zouden nu geen schijn van kans maken,” zegt Taaij. “Ze serveerden toen nog met staande floats. Dat is nu ondenkbaar. De top serveert nu 135 kilometer per uur. In 1996 kwamen ze niet boven de 100 uit.” Lycurgus hardste serveerder, Luuk Hofhuis, haalt 105 kilometer per uur.”
Klok is homoseksueel, wat – bijzonder genoeg – in de topsport nog altijd een bijzonderheid is. Hij zet zich in voor LGBTQ-acceptatie in de sport. “Het zou het mooist zijn als het helemaal geen issue zou zijn, als gay zijn net zo normaal was als welke andere voorkeur dan ook,” zegt hij. “Maar het is nog steeds nodig dat er aandacht voor is.” “Bij ons is het geen onderwerp,” zegt Taaij. “Het volleybal is relatief tolerant en open minded. Bij voetbal is dat nog wat minder.”
