“Als ze me nodig hebben, ben ik er!”
Henk Pater (83) diende de schaatssport bijna veertig jaar als vrijwilliger. Eerst bij de IJsvereniging Groningen, later ook bij de KNSB waar hij bestuurlijk actief was bij het marathonschaatsen. En al heeft hij zijn taak net neergelegd, Pater blijft hand- en spandiensten doen.
Uw vrijwilligersloopbaan begon bij de IJsvereniging Groningen (YVG). Hoe ging dat?
“Mijn zoon Robert kon redelijk goed schaatsen en werd in 1985 als 11-jarige lid van YVG. Ik ging vaak met hem mee. Als hij training of een wedstrijd had op de toenmalige kunstijsbaan in het Stadspark - Kardinge was er nog niet – ging ik een rondje hardlopen om het Paterswoldsemeer. Na een jaar of twee dacht ik: Ik kan zelf ook wel op schaatsen gaan. Ik was een middelmatige schaatser. Maar de vereniging had mij al gauw in het vizier voor bestuur dingen. Een jaar of zes, zeven zat ik in de jeugdcommissie. En toen de secretaresse van de wedstrijdcommissie ermee ophield, heb ik haar werkzaamheden ook een poosje overgenomen. Startlijsten en uitslagenlijsten maken. Dat ging nog met de typemachine.In de zomer van 1987 ging ik droogtrainingen geven aan marathonschaatsers en recreanten van YVG. Ik kon redelijk hardlopen en kon de oefeningen wel voordoen. Ik heb ook verschillende trainersdiploma’s behaald. Vanaf 1992 was ik secretaris van de club. Maar in 2002 ontstond er intern wat onenigheid en toen is de voorzitter opgestapt. Ik heb mij solidair verklaard en heb mijn bestuursfunctie neergelegd. Trainer ben ik wel gebleven. Ik heb tot het afgelopen seizoen trainingen gegeven en ben erelid van de vereniging.”
Wat een vrijwilliger cv! Waarom stopt u er nu mee?
“Vanwege mijn gezondheid. Ik moest de laatste tijd regelmatig verstek laten gaan vanwege duizeligheid door de ziekte van Menière. En ik heb een pacemaker gekregen. Ik vind het wel moeilijk. Maar het is beter zo, dat zie ik wel in. Ik trek de deur niet helemaal achter me dicht. Ik ben benoemd tot erelid van de vereniging en ik blijf beschikbaar voor hand- en spandiensten voor het marathonschaatsen. Jurywerk bijvoorbeeld. Of bij wedstrijden het inschrijven van rijders of het afzetten van bochten met pylonnen. Als ze me nodig hebben, ben ik er. Ik vind het veel te mooi.”
In juni vorig jaar demonstreerden schaatsfanaten op de Grote Markt voor behoud van Kardinge. Was u daarbij?
“Ja. In mijn schaatspak. We deden schaatsoefeningen en ik heb ook meegeschreeuwd dat Kardinge moest blijven. Heel YVG was daar. Ik had nooit eerder in mijn leven gedemonstreerd. De schaatsgewesten Groningen, en Drenthe ook, kunnen niet zonder een ijsbaan. Drenthe heeft in 2016 al een veer moeten laten toen de Asser kunstijsbaan De Bonte Wever dichtging. Het is zo’n belangrijke sport, er is zoveel liefhebberij voor! Nu ook weer, door Groninger schaatsers zoals Jenning de Boo en Chris Huizinga die het zo goed doen. Sluiting van Kardinge zou de doodsteek voor het schaatsen in Groningen en Drenthe zijn.”
Hoe kijkt u terug op al die bestuursklussen? Wat hebben ze u gebracht?
“Het was leerzaam. Ik heb veel over het besturen opgestoken. Van het omgaan met al die verschillende mensen leerde ik ook veel en ik heb er veel goede contacten aan overgehouden. Schaatsen is voor iedereen, voor alle niveaus. Heel divers. Van artsen tot boerenjongens, iedereen gaat amicaal met elkaar om.”
