Marijke Beute (39) is als bestuurslid van voetbalvereniging GRC Groningen speciaal belast met inclusie. Dat is nodig, vindt ze, want volkssport nummer 1 kan een stuk toegankelijker.

Hoe ben je aan deze vrijwilligerstaak gekomen?
‘Mijn zoon voetbalt bij GRC. In 2022 zochten ze mensen die zich wilden bezighouden met inclusie binnen de sport. Met name op het gebied van lhbtiq+. Ik dacht: “Waarom is dat nodig dan? Iedereen mag toch gewoon meedoen hier?” Heel naïef. Het blijkt dus dat mensen die ergens onder deze letters vallen, vaak afhaken. Juist voetbal is bepaald geen geëmancipeerde sport. Velen gaan er uit voorzorg al niet naartoe. Ik schrok toen ik daarachter kwam. Het ging me aan het hart dat niet iedereen zich veilig voelt. Ik wilde in actie komen.’

Hoe heb je je voorbereid op je klus?
‘Ik heb meegedaan aan een pilot van de Alliantie Gelijkspelen over inclusiviteit in de sport. Die werd vanuit de gemeente Groningen aangeboden. Ook hockeyclub GHBS, tennisvereniging Cream Crackers en Groningen Atletiek deden eraan mee. Met zijn vieren vormen wij het inclusieteam van Sportpark Corpus Den Hoorn. We kregen ook een workshop van de John Blankenstein Foundation, die opkomt voor lhbtiq+ ers in de sport. Binnen de clubs worden nu ook weer allerlei workshops over gelijkheid en inclusie gegeven aan trainers, jeugdleiders en coaches.’

Je bent ondertussen bestuurslid inclusie geworden bij GRC.
‘Het bestuur wilde graag een portefeuillehouder inclusie, om continuïteit te waarborgen. En toen vroegen ze mij daar natuurlijk voor. Ik wilde het wel doen. Ook al omdat ik wel eens bij het bestuur was geweest en had gezien dat er acht mannen zaten en niet één vrouw. Ik vroeg: “Hebben jullie ook vrouwen hier?” Dat hadden ze niet. Ai ai ai.’

Hoe ga jij van GRC een inclusieve vereniging maken?
‘Ik probeer bij te dragen aan een cultuurverandering. Zoiets gaat langzaam. Hopelijk wordt het een steen in het water die steeds grotere kringen maakt binnen de vereniging. Niet iedereen heeft iets met het thema. Er wordt hier wel twintig keer op een training “Hé homo” geroepen. Ik vraag wel eens aan een trainer zich voor te stellen dat hij zelf een jongen is die op jongens valt, en hoe hij zich dan zouden voelen. Ineens realiseert hij zich hoe verschrikkelijk al dat geroep kan overkomen. Ik zeg vervolgens: “Dat kun jij als trainer helpen aanpakken.”

Die workshops die we aanbieden binnen de club van organisaties die al jaren bezig zijn met inclusiviteit zijn een belangrijk middel. Iets anders wat in mijn ogen hard nodig was, was het statement dat we hebben geschreven toen de KNVB vorig jaar besloot profclubs vrij te laten in het dragen van One Love-aanvoerdersbanden, omdat sommige spelers de band niet om wilden doen. Dat besluit vonden wij zo zonde, een slecht signaal. Wij hebben geschreven: “Wij doen het wel”. We vragen het van al onze spelers vanaf dertien jaar, bijvoorbeeld in het weekend na Coming Out Day op 11 oktober. Voor dat weekend had ik vorig jaar ook kartonnen bekertjes besteld met de regenboogvlag erop. Sommige spelers hebben de regenboogband in de tas en dragen hem altijd.’

Gaat jouw missie verder dan het pad effenen voor lhbtiq+ ers?
‘In een club met een goede sfeer is ook geen ruimte voor bijvoorbeeld racisme en pesten. Mooi voorbeeld is een jongen met een moslimafkomst die vroeg of hij uitleg mocht geven over sporten en vasten tijdens de ramadan. Dat hebben we als bestuur van harte ondersteund. Zo’n dertig mensen van de club kwamen luisteren. Na afloop hebben we met elkaar wat gegeten, dat mocht toen weer volgens de ramadanwetten.’